17 Ağustos 1999 anısına                                                        

Karanlık…

Gecenin sabaha yakın olduğu saatler…

Bebeklerin, anaların,

            Körpe yüreklerin, masum yüzlerin

            Derin uykusunda;

            Uğultunun uğursuzluğunda

            Ölüm kusan şiddetiyle yaşandı DEPREM

            Sarsıldı yürekler

            Yıkıldı betonlarla birlikte güzellikler

            Yaşanması özlenen yarınlar

            Güvercin titrekliğinde

                       Beyaz korku bulutu olmuştu

Kimi zaman gözlerde yaş oldu yarınlar;

Kimi zaman taşlaştı acılardan

Sevgililere dar etti dünyayı

Ayırdı birleşmeye yeminli yürekleri 

Yetim kalan bebeklere

Bebesiz kalan büyükler eklendi

Arayışlar, karmaşa duvarına çarptı

Umutlar filizlendiği yerde söndü

Sabahın aydınlığı

          Karanlık dünyamızı göstermişti

             Görmesi gerekenlere…

                 Çaresizliğimizi korkularımızı

                      Aydınlatmıştı güneş

                          Karanlık günümüzde

                              Deprem, güneş olmuştu

                                    BETON YÜREKLERİ gösteren:

                       ***

Çürük binalarda tabut gizleyen

Çıkar çarkında leş bekleyen

Birbirine benzer Beton Yürekler

Onlar içimizdedir; insana benzerler…

Alamamışlardır sevgiden paylarını,

Alın terinin sıcaklığını, kutsallığında

           işçinin nasırlı ellerinde;

Ay sonunu sıkılmış yumruğu

           Umut dolu gözleriyle bekleyen

               “Ev Sahibi” heyecanındaki memuru

Tanımaz, bilmez, göremez onlar

Çünkü yeşeremez Beton Yüreklerde

             Sevgi demeti çiçekler…

Kan emiciler, emdikleri kanda

          Boğulacaklarsa bir gün

          Beton yürekler de kırılacak binlerin öfkesinde:

             Çökecek çıkar;

                Çökecek rüşvet;

                   Çökecek kayırma, koruma,

                      Çökecek kirlenmiş siyasetin

                           Yüzsüz soytarılarının

                               Hesapsız saltanatı

                                              

Çökmeli…

Çökmeli… Çökmeli ki;

Kaderimiz olmasın felaketler;

Çökmeli ki; köhnemiş adalet

         Adil bir ders alsın

Çökmeli ki; insanıma, insanca yaşama

         Hakkı tanınsın.

Çökmeli ki, yargıdan yürütmeye

        Paslanmış dişliler temizlensin;

             Çarklar aydınlık yarınlar için dönsün

                             ***

 “Ne büyüksün Ya Rabb’im” dedik

            Yaşadığımız felaketin ardında

Oysa Rabbimizin verdiği akılla

            Kaldık enkaz altında

Her olayı bağladık ”Kader” denen sözcüğe

            İnandık hurafeye, asılsız hocaya

            İnandırıldık biraz da.

            Siyasi baskının yozluğunda,

               Bilim ışığı tükendi.

                Yüreklerde erdemi

                   Dillerde Yunus’ları

                      Mevlana’ları

                        Pir Sultan, Köroğlu’ları                                                                                                        

                          Karacaoğlan, Veyselleri yaşatan

                          bir ulus

Küçümsendi: Küçük siyasetçilerimizce…

Çetelere, mafyaya sığındık

Yasaları delmeyi moda saydık

 “Aman sen de” lerle 

“Sen yapmazsın, yapan biri vardır” larla…

“Dürüstlük ahmaklıktır.” diyecek kadar

saptık yolumuzdan

Saptık mı?

Sapacak kadar da yol kalmamıştı.

                      ***

“Reyting” diye bir sözcük

yetti kirletmeye basınımızı

“Rant” diye diye çıldırttık insanımızı

“Sürgün” tehdit değildir(!)

iş yaptıran siyasinin ağzında

“Evet efendimcilerle kaybolduk bilimin çıkmazında

Aydınlatan imamlar, karartıldılar

Yol gösterirken göremez oldu yolunu öğretmenler.

Reklam yalanın adı oldu,

Eğitim dünyamız yalanla doldu.

Saymakla biter mi gereksizlikler                         

 Sayılamayacak kadar çoğaldı pislikler

Fuhuş “çıkma” sözcüğüyle ekrana yerleşti

Manken ile futbolcu gazeteyle özleşti.

Özümüzmüş(!) türküler, ağıtlar, ninniler…

Pop gelince diskotek yağdı

        Bereketli topraklara

Naklen yayınlandı da futbolcu düğünleri

Gören olmadı düğünsüz ölenleri

Afyon, esrar, eroin

         Daha tehlikelisi oldu magazin

               Sömürdüler, sömürdüler;

Hayırsever olup reklamla görülenler

Din adına lekeleyenler dini

Aratmadılar Kemalist’im diyerek

KEMAL’ime sövdürenleri

                        ***              

Deprem… Deprem…

Çürük binalarla göçen canlar

Kurtulduğuna sevinemeyen insanlar…

Acılar, uykusuz geceler,

      Titrek bakışlarda

           Ürkek bekleyişler

Deprem… Görülen acı tablo

Deprem… Doğal felaketin adı

Becerebilseydik insan olmayı

Sevebilseydik insanı, insanlığı

Vuramazdı deprem, bize;

         Bizim vurduğumuz kadar.

Yıkamazdı bizi deprem

         Yönetenlerin yıktığı kadar.

Acıyı bandık yüreklere deprem deyip

Unutmadan yaşatalım acıları, üşenmeyip.   

 

                                    1999