Gerçek eğitimcilerden utanarak…

Vah benim ülkem;

                Bak,işte eğitimci(!):

Kendisi disiplin,düzen ister de;uymaz bunlara,

Uyulması gerekenler,ona angarya…

 -Hani,saat yazılmış ya,toplantı için,

-Binaya geldi ya ,(!) acelen niçin(?!)

Çağdaş bir alettir cep telefonu.

 _Toplantıya katılım,insana saygı,

            bunlar doğru da_

Lazımdır ona,kapatmaz onu.

Zamanmış hızla akan ona ne,

Geç kalmışa, vardır elbet bahane.

“Düzen”deyip uyarmaya kalkışma.

 -O koca  bir müdür(!),sana ne.

Sorma,çünkü doğruyu  hep o bilir,

                          Yaptıkları mı yanlış;

Bilin ki mecburidir.

Söz olmaz onun erdemine,bilgisine,

                 kültürüne.

Erişilmez doğrulukta hikmetine.

Hani okumuş ya(!) bilir,doğruyu-yanlışı.

Yaptıkları mı? Kusuru değil,yaratılışı

Hele memleketiyse,bulunduğu yer

                    Ülkemizde…

Güç odur,güçlüdür;bilinki ensemizde

              Duyarız nefesini haklı-haksız.

Haklı olup hakka layık olsa,

Yürekten alkışlayıp,onurla bakarız.                                             

Kişiliksiz,kimliksiz hele bir de yağcıysa,

                ağlanmaktan kaçar da

                        Saklanmaktan bıkarız.

Komşudur,”Külüne muhtacız “ diye,

 Haykırmayız hatayı ,söylemeyiz yüzüne.

Yılan bize dokunmasın,yaşasın binlerce…

Düşündüm durdum günlerce:

Kimdir uyandıracak bizi,bu aymazlık uykusundan?

Doğruya kim götürecek bizi,

                   Vicdanın korkusundan?

Tarihten aldığımız ,millete yakışan miras;

Eğitim,güzel ahlak,erdem…

Yaşatmayanlar için değil “N’edem”

Düşünmeliyiz nasıl edem?           

 

                                                                                            2004/ Mehmet KARTAL