Her giden canda çığlıktır duyduğum siren sesi

            Çocukluğum gider, masallarıyla

            Adile’dir kahkahasıyla…

             

            Mahmut hoca gelir aklıma,

            Ben de kurabildim mi böylesine taht

            Her siren sesiyle heyhat

 

            Gençliğim gider sevdalarıyla Akan Tarık’tır.

            İzlerken Tibet Kartal’ı olmuşumdur ben de onun Tarkan’ı

            Yiğitlik, korkusuzluk

            Hele ok atmadaki hüneri,

            Malkoçoğlu değildir giden, ömrümüzün gerilerde kalmış

            Unutulmaya yüz tutmuş yaşanmışlıklarıdır

 

            Billur gibi çağlayan sesiyle kulaklarımızda Zeki Müren

            Çocuksu yanımızdan akarken Akçatepe Halit,

            Bir çığlıktır Aşık Reyhani,

            Çobanoğlu Murat,

            Veysel, Mahsuni

            Sayarak saygısızlık etmeden,

            Her değerde giden değerlerimiz

            Yanmalı acıyla ciğerlerimiz

            Dolmuyor yerleri

 

            Her siren bir değil, bin defa düşündürür

            Ne yaşamış ne yapmıştır

            Eriştiği hayalleri yanında açık kalmış mıdır gözleri

           

            Söylese de herkes, “yaz tahtaya bir daha”

            Çağlayamaz “dağlar dağlar” deyip de

            Ayağına Nazo gelinin, hal hal takamaz

            Barış Manço olamaz

            Bir umut, bir yarınlar destesidir her siren sesi

            Her gidenin veda sesidir duyulan

            Küslükleri, dargınlıkları…

            Keşkeleri, vahları, aldıkları ahlarıdır her siren,

            Duyurandır aslında ömrü bitiren

 

            Her siren bir komşudur,

            Bir ana, bir baba…

            Ya ana kuzusudur ya bir yavuklu

            Ya sıradan biridir ya bir kavuklu

            Ya elleri kınalıysa, terlememişse bıyığı

            Artar acısı daha derinden

            Kavuşamamış sevgilinin asılı kalmış duvağıyla

            Bir çığlıktır her siren sesi

            Yarım kalmış öykülerin adıdır her siren

            Sonsuzluğa gideni bildiren.